تور کربلا. تور زمینی کربلا. تور هوایی کربلا. کربلا.

 طرح شبهاتی پیرامون واقع عاشورا یکی از اهداف دشمنان برای کم رنگ کردن این واقعه مهم شیعه از همان ابتدای تاریخ  کربلابوده است یکی ازاین شبهات درمورد حضرت زهرا وعزاداری ایشان در بهشت است
چگونه حضرت زهرا (س) در بهشت از واقعه کربلا در عذاب است و شیون می کند مگر اولاً بهشت جای عذاب است؟! و ثانیاً مگر امام حسین (ع) اکنون در بهشت نزد مادر گرامی شان نیستند که از فراقشان گریه می کنند؟

پاسخ :
در پاسخ به این شبهه مطالبی به شرح ذیل بیان می شود.
الف: بدون تردید ابعاد گوناگون حادثه عاشورا از آن واقعه ای بی نظیر ساخته است و این بی بدیل بودن هم از جهت درندگی و ظلم دشمنان امام حسین ـ علیه السلام ـ و هم از جهت تنهایی و مظلومیت ابا عبدالله الحسین ـ علیه السلام ـ می باشد و هر یکی از این دو جهت به این مصیبت عظمی شکل خاصی داده است و ظلمی که در حق امام حسین ـ علیه السلام ـ و اهل بیت آن حضرت روا داشته شده است از ظلم هایی که نسبت به دیگر معصومین روا داشته شده بسی عمیق تر و فجیع تر است و همین امر موجب شده است که زمین و آسمان بر او اشک بریزد یعنی اشک و گریه بر آن حضرت صرف بروز یک عاطفه انسانی نیست بلکه قتل و شهادت امام حسین ـ علیه السلام ـ موجب تزلزل در جمیع نظام عالم گردیده است و هر موجودی به تناسب هویت خود بر امام ـ علیه السلام ـ به نحو ویژه ای گریسته است.
ابن عساکر نقل نموده است که روز قتل امام حسین ـ علیه السلام ـ در بیت المقدس و شام سنگی را بر نداشتند الاّ این که زیر آن خون مشاهده کردند و روز شهادت او هوا تیره شد و آفاق تغییر کرد و آسمان به گونه ای سیاه شد که ستاره ها ظاهر گردید و خورشید گرفت و آفاق آسمان بعد از قتل او 6 ماه به طور غیر معمول هنگام طلوع و غروب سرخ رنگ بود لذا چگونه می توان از ریختن اشک ها جلوگیری کرد در حالی که آسمان بر او خون گریسته همان طوری که بر یحیی بن زکریا اشک خون ریخته است.[1]
ب: راجع به گریه و شیون فاطمه زهرا ـ سلام الله علیها ـ بر مصائب فرزندش امام حسین ـ علیه السلام ـ آن هم بعد از شهادت حضرت ابا عبدالله ـ علیه السلام ـ روایات مختلفی وجود دارد که به برخی اشاره می شود.
1. مطابق برخی از روایات از سوی فاطمه زهرا در آسمان ها مجلس ماتم و عزا برای ابا عبدالله الحسین بر پا می شود به این بیان که هرگاه دخت گرامی پیامبر اکرم از فراز آسمان ها بر شهادتگاه فرزندش نظاره می کند، در سوگ او به گونه ای شیون می نماید که تمامی موجودات آسمان ها و زمین و دریا و فرشتگان سوگوار می گردند. آنگاه پیامبر گرامی اسلام او را آرامش می بخشد و او برای زایران و شیفتگان حسین ـ علیه السلام ـ دعا می کند.[2]
2. مجلس عزا و ماتم برای امام حسین در روز محشر در حالی برگزار می شود که فاطمه س پیراهن گلگون به خون فرزندش را در دست گرفته وارد صحرای محشر می شود و در سوگ او به شدت اشک می ریزد آنگاه پیامبر و فرشتگان و تمامی مؤمنان در سوگ او سیلاب اشک جاری می سازند...[3]
3. امام صادق ع از پیامبر اکرم روایت می نماید که روز قیامت گنبد نورانی برای فاطمه س بنا می کنند. و امام حسین وارد می شود در حالی که سر در بدن ندارد همین که نظر فاطمه س به او می افتد آن چنان ناله ای سر می دهد که هیچ فرشته مقرب و هیچ پیامبر مرسلی و بنده مؤمنی نمی ماند الاّ این که بر او گریه می کنند.[4]
حال با توجه به مطالبی که بیان شد در پاسخ سئوال فوق برخی ها نظیر شهید مطهری (ره) با استناد به فرموده امام حسین ع که «هیچ پاره تنی از رسول خدا نیست جز این که با آن حضرت در حضیرة القدس به سر می برد... و من امام حسین ع آرزو دارم کشته شوم چون علاقه مندم به پدرم، جدم و مادرم ملحق شوم...» می گوید بی تابی و شیون فاطمه زهرا برای امام حسین وجهی ندارد و فلسفه ترغیب ائمه ـ علیهم السلام ـ به عزاداری برای ابا عبدالله مطلب دیگری است نه همدردی با حضرت زهرا .[5] بر این اساس فاطمه زهرا شیون و ناله ای ندارد زیرا فرزندش امام حسین ـ علیه السلام ـ در کنارش هست.
این سخن که فلسفه ترغیب ائمه ـ علیهم السلام ـ به عزاداری برای امام حسین مطلب دیگری است نه همدردی با حضرت زهرا سخن صحیحی است ولی با توجه به روایات که دلالت بر گریه حضرت زهرا بر امام حسین ـ علیه السلام ـ می کند شاید بتوان گفت گریه و شیون فاطمه زهرا هنگام یاد آوری مصائب فرزندش امام حسین امری طبیعی است چون بعد از مرگ هر چند راه تکامل عملی وجود ندارد امّا راه تکامل علمی باز است و این تکامل علمی برای همه هست حتی برای کسانی که مسائل و اموری از قبیل جهنم و بهشت و... برای آنان افسانه و اساطیر الاولین در این دنیا به شمار می آمد اینان نیز تکامل علمی پیدا می کنند و به علم حضوری می یابند که آنچه انبیا به آنان خبر داده بودند، عین حقیقت بوده است.
بنابراین فاطمه زهرا س وقتی مصایب فرزندش حسین ع را به یاد می آورد یا متأثر نمی شود که خیلی بعید است یا متأثر و متأسف می شود چنان که اشاره شد که گریه بر مظلومیت ولی خدا امکان دارد حتی در صورتی که هیچ جدائی و فراقی بین گریه کننده و آن کسی که بر او گریه می شود وجود نداشته باشد و دلیل و شاهد این سخن همان مجالس عزا و گریه های پیامبر اکرم و فاطمه زهرا و امام علی و امام حسن در زمان حیات امام حسین برای آن حضرت می باشد.[6] یعنی با این که پیامبر اکرم و فاطمه زهرا و امام حسین در یک جا جمع بوده ولی به موجب اطلاع یافتن از مصائب ابا عبدالله ـ علیه السلام ـ بر آن حضرت اشک ریخته اند و بی تابی کرده اند و این در حالی بوده است که هنوز امام حسین شهید نشده است و فاطمه زهرا به صرف مطلع شدن از شهادت و مظلومیت امام حسین گریان شده است در حالی که گریه فاطمه زهرا در عالم برزخ و بهشت برزخی و نیز در صحرای محشر بعد از شهادت آن حضرت و بعد از آن است که صحنه شهادت و کیفیت قتل حضرت تجسم یافته و متمثل شده است و معصومین ـ علیهم السلام ـ آن را مشاهده کرده اند.
آری آن بهشتی که در آن حزن و اندوه وجود ندارد همان بهشتی است که صالحان بعد از حساب و عبور از پل صراط به آن می رسند و آن همان بهشت جاویدانی است که خدا وعده اش را داده است.
و اهل آن آنگاه به آن می رسند که دادگاه عمومی روز محشر به پایان می رسد و به اعمال خلایق رسیدگی می شود. لذا پیش از ورود به بهشت جاویدانی چه در عالم برزخ و چه در صحرای محشر حزن و اندوه تصور دارد حال این محزون شدن چه در اثر یادآوری مصایبی باشد که در دنیا بر محبوب کسی و یا خود انسان وارد شده است و چه انسان برای دادخواهی در محکمه عدل الهی گریه کند و محزون شود و پایان یافتن حزن و اندوه با یادآوری مصیبت، آنگاه صورت می گیرد که غصه ها فراموش شود.
چنان که در ادامه روایت شماره 3 می خوانیم بعد از آن که حضرت زهرا س اهل محشر را با ناله های خود می گریاند خدا قاتلان و یاری کنندگان و شرکت کنندگان در قتل امام حسین ع را گرد هم می آورد و آنان کشته می شوند و محشور می شوند، سپس کشته می شوند و محشور می شوند و همین طوری این کشته شدن آنان ادامه می یابد تا جایی که از فرزندان رسول خدا کسی نمی ماند که قاتلان حسین ع به دست او کشته نشده باشد و در همین وقت است که خشم ها فرو می نشیند و غصه ها از یاد می رود.
امام صادق ع در ادامه این روایت می فرماید: «شیعیان ما مؤمنان راستینی هستند که بی گمان با ما در اندوه و حسرت طولانی این مصیبت همراه شدند».[7] این بخش از روایت دلالت می کند که حسرت مصیبت شهادت امام حسین ع طولانی است و هرگاه به یاد کسی بیاید محزون می شود و این حزن آنگاه پایان می پذیرد که غصه ها به فراموشی سپرده شود و آن وقتی است که از قاتلان امام حسین ع انتقام گرفته شود.
پیامبر اکرم می فرمایند: روز قیامت به فاطمه س گفته می شود داخل بهشت شو؟ فاطمه می گوید داخل نمی شوم تا این که بدانم پس از من با فرزندم چه کردند. به فاطمه س گفته می شود به اهل محشر نگاه کن حضرت نگاه می کند و حسین را در حالی می بیند که سر در بدن ندارد، ناله ای سر می دهد که من و فرشتگان را به گریه و شیون وا می دارد و در این وقت خداوند خشم می کند و قاتلان امام حسین ع را به آتش عذابش می سوزاند».[8]
از آن چه گفته شد می توان نتیجه گرفت که:
اولا گریه فاطمه زهرا س به موجب فراقش از امام حسین ع نیست بلکه به موجب یاد آوری ستم ها و مصائبی است که بعد از حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ در حق امام حسین ـ علیه السلام ـ روا داشته شده و فاطمه ـ سلام الله علیها ـ هر چند با فرزندش امام حسین ـ علیه السلام ـ در بهشت برزخی به سر می برد ولی به سبب این که مصائب فرزندش را به یاد آورده و آن را ادراک می نماید، متأثر می گردد و بر مصایب فرزندش اشک می ریزد و این گریه موجب آرامش خاطر حضرت زهرا می گردد، لذا از گریه ایشان شاید درست نباشد که به شکنجه و عذاب تعبیر شود

ثانیا همان طوری که گفته شد این که در برخی از روایات به گریه حضرت زهرا بر مصائب فرزندش امام حسین ـ علیه السلام ـ اشاره شده است، این ناله ها یا مربوط است به زمانی که حضرت ابا عبدالله ـ علیه السلام ـ هنوز شهید نشده و یا مربوط است به زمانی که حضرت شهید شده ولی هنوز قیامت تحقق نیافته و یا مربوط است به صحرای محشر که حضرت زهرا وقتی آن وضع دلخراش فرزندش را مشاهده می نماید شیون و ناله می کند و همه اهل محشر را می گریاند و بر اساس برخی از روایات ناله حضرت در صحرای محشر برای دادخواهی است و از خداوند می خواهد که در مورد قاتلان امام حسین ع داوری نماید.

ثالثا گریه فاطمه زهرا س در عالم برزخ و صحرای قیامت بر مصائب فرزندش حسین ع می باشد نه به جهت فراق و دوری از ایشان و هیچ محذوری ندارد که حضرت زهرا س به دلیل یاد آوری مصائب فرزندش اشک بریزد در حالی که فرزندش در کنارش باشد چنان که پیش از شهادت امام حسین ع نیز بر مصائب او اشک ریخته است.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:

1ـ علامه شوشتری، خصائص الحسینیه، ص253 به بعد
2ـ زندگی حضرت زهرا، محمد روحانی، ص845، انتشارات مهام
پاورقی ها:
[1]. ابن عساکر، ترجمه الحسین، مجمع احیاء الثقافة الاسلامیة، چاپ دوم، 1414ق، ص354؛ ینابیع المودة، ج3، ص95.
[2]. مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، بیروت، موسسه الوفاء، چاپ دوم، 1403ق، ج45، ص225.
[3]. الاسفراینی، ابواسحاق، نور العین فی مشهد الحسین، تونس، المنار، 1956، ص83؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج3، ص107.
[4]. شیخ صدوق، محمد بن بابویه، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ارمغان طوبی، چاپ اول، 1382ش، ص496.
[5]. مطهری، مرتضی، مجموعه آثار (حماسه حسینی)، تهران، انتشارات صدرا، چاپ پنجم، 1381ش، ج17، ص111.
[6]. شوشتری، جعفر، خصائص الحسینیه، قم، نشر حاذق، چاپ هفتم، 1380ش، ص253.
[7]. شیخ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص496، همان.
[8]. شیخ صدوق، محمد بن بابویه، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص498.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: